Ons welzijn

Johannes 5

8 Jezus zei tegen hem: Sta op, neem uw ligmat op en ga lopen. 9 En meteen werd de man gezond, nam zijn ligmat op en ging lopen. En het was sabbat op die dag. 10 De Joden dan zeiden tegen hem die genezen was: Het is sabbat, het is u niet geoorloofd de ligmat te dragen. (Johannes 5:8-10)

Johannes legt met dit verhaal een mankement bloot in het denken van de religieuze leiders. Want ook al staan ze volledig in hun recht op grond van de wet van Mozes, toch gaan ze scheef met het doel van de wet. Gods verlangen is nooit een slaafse mens die Hem goed gestemd probeert te houden.

Dit denken kan ik ook heel duidelijk in het hindoeïsme terug zien, ze proberen de goden goed te stemmen met hun offers. Maar het is een lelijke leugen van de duivel, waarin ook wij worden overtuigd, dat als we God maar in een goed humeur houden, Hij niet boos zal worden. Genoeg offers, moet ons helpen om veilig te zijn voor de boosheid van God. En dat is het doel van de duivel, dat we God niet echt leren kennen, hij wil dat we leugens over Hem te weten komen.

Maar Jezus kwam juist om de waarheid te brengen, om de Vader aan ons te openbaren. Want als we de Vader echt leren kennen, dan zien we een God die voor ons wil zorgen, die ons wil genezen. De wet is er niet om ons te testen zodat er wordt gekeken of wij wel goed genoeg zijn, hij is er voor ons welzijn.

God geeft om ons en dat kunnen we duidelijk zien in de genezing van deze man. Jezus kwam om deze man aan te raken met de liefde van de Vader. Ook al is het sabbat, het welzijn van deze man gaat voor.

Maar de leugen is zo hard dat het niet kijkt naar het welzijn van de mens, maar dat het kijkt naar de letter van de regel. Maar God wil juist een relatie met ons opbouwen, Hij wil onze God zijn en wij mogen Zijn kinderen zijn. Hij wil voor ons zorgen en wij mogen als Zijn kinderen veilig in Zijn armen wonen. Wij mogen naar Zijn voorbeeld leven, zoals het hoort. Dat is het hart van God. En die moeten we leren kennen en niet de leugens.

This entry was posted in 43 Johannes. Bookmark the permalink.