16 En toen het avond werd, daalden Zijn discipelen af naar de zee. 17 En toen zij in het schip gegaan waren, staken zij de zee over naar Kapernaüm. En het was al donker geworden en Jezus was nog niet naar hen toe gekomen. 18 En de zee werd onstuimig, want er waaide een harde wind. (Johannes 6:16-18)
Jezus is er even niet, Hij is de berg op gegaan om met Zijn Vader te zijn. De discipelen staan daar even zonder leider. De mensen zien ook geen reden om te blijven, ze zijn niet geïnteresseerd in de discipelen, alleen in hun leraar. Dan is er dus even een leegte en wat moeten ze daar mee.
Het was allemaal zo druk en vol van nieuwe ervaringen, ze leren zoveel van Jezus over de Vader. Maar naast het leven met Jezus, is er maar een ding dat overblijft, hun oude leven. Het leven als vissers op het water. Dat is wat ze van jongs af aan geleerd hebben en waar ze goed in zijn. Ik vind het zo frappant dat Johannes hier twee dingen benadrukt: Jezus gaat de berg op en de discipelen gaan de berg af.
Jezus is nog steeds de lijm van het geloof voor de discipelen. Ze zijn nog niet klaar om zelfstandig te geloven in de Vader. Als Jezus niet meer terug zou komen dan zouden ze definitief terug vallen in hun oude leven. En helaas geldt dat voor veel van ons christenen. Na een korte tijd van groei in ons geloof, vallen we terug in het oude leven. En ook al is er wat veranderd in ons hart, we doen liever waar we zelf goed in zijn.
Wat als de discipelen nu ook de berg op waren gegaan om de Vader te ontmoeten, dan zou hun leven een hele andere keer nemen. Maar omdat ze terug gaan naar beneden, daar naar we ze goed in zijn komen ze in een storm terecht. En ook dat is een veelvoorkomend plot in ons leven. Op de momenten dat we terug gaan naar dat waar we goed in zijn en niet doorgaan in de groei van ons geloof komen we meestal in onstuimig water terecht.
En in dat water hebben we Jezus weer nodig en gaan we op zoek naar de vrede die Hij alleen kan geven. In onzekere tijden, zoeken we naar houvast. En ik denk dat we een keuze hebben om door te gaan in ons geloof en het zoeken naar het hart van God. Op het eerste gezicht lijkt dit niet zoveel houvast te geven, maar uiteindelijk is dit het enige houvast dat echt hoop geeft.