1 Zo roep ik, de gevangene in de Heere, u op tot een wandel die de roeping waarmee u geroepen bent, waardig is, 2 in alle nederigheid en zachtmoedigheid, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen, (Efeze 4:1-2)
In onze tijd worden we vaak geleerd om voor onszelf op te komen. We moeten onszelf leren ontplooien zodat we tot ons recht komen. Paulus roept ons op om nederig en zachtmoedig te zijn om met geduld elkaar te verdragen in liefde. De vraag is of deze twee dingen tegenover elkaar staan.
Een leven waardig aan onze roeping is een leven waarin we de mensen om ons heen in liefde verdragen. Het woord ‘verdragen’ heeft een lading die we ook kunnen uitleggen als ons niet laten irriteren door andere mensen. We hebben dan een nederige houding waarin we de ander altijd als meer beschouwen dan onszelf. Dit laatste is een letterlijke uitspraak uit de bijbel.
Het leven van Jezus stond niet in het teken om zoveel mogelijk uit zijn eigen leven te halen. Succes en voldoening hingen niet vast aan hoe Hij er zelf beter van kon worden. Voor Jezus was voldoening dat mensen met grote problemen Zijn aandacht mochten ontvangen. Jezus liet zich niet irriteren door de probleemmensen, zij waren juist zijn doelgroep.
Nederigheid en zachtmoedigheid zijn juist vruchten van de Geest die vrede geven. Op het moment dat er onenigheid ontstaat zijn er altijd twee partijen. Maar zo gauw een van de twee partijen in liefde zichzelf minder acht dan de ander is daar de vrede. Het is elkaar te verdragen in geduld.
We hoeven niet altijd gelijk te hebben, we hoeven niet altijd onze stempel overal op te drukken. We hoeven onszelf niet altijd te profileren ten koste van anderen. Het leven draait niet om onszelf het draait om Zijn liefde. En laten we daar onze aandacht op richten.
Als we nog steeds in een spagaat leven tussen deze twee dingen dan is er maar een manier om dat op te lossen. Als we gaan zoeken naar hoe we de liefde van Jezus in ons leven kunnen laten groeien zal vanzelf ons leven een succes worden.