Voor Zijn troon

Lukas 22

40 Toen Hij op die plaats gekomen was, zei Hij tegen hen: Bid dat u niet in verzoeking komt. 41 En Hij verwijderde Zich van hen ongeveer een steenworp afstand, knielde neer en bad: 42 Vader, als U wilt, neem deze drinkbeker van Mij weg; maar laat niet Mijn wil, maar de Uwe geschieden. 43 En aan Hem verscheen een engel uit de hemel, die Hem versterkte. 44 En Hij kwam in zware zielenstrijd en bad des te vuriger. En Zijn zweet werd als grote druppels bloed, die op de aarde neervielen. 45 En toen Hij van het gebed opgestaan was, kwam Hij bij Zijn discipelen en vond hen slapend van droefheid. 46 En Hij zei tegen hen: Hoe kunt u slapen! Sta op, en bid dat u niet in verzoeking komt.(Lukas 22:40-46)

De discipelen slapen van droefheid en nog steeds vraagt Jezus aan hen hoe ze kunnen slapen. Blijkbaar is het voor Jezus duidelijk dat juist in deze situatie we niet moeten slapen. We moeten niet bij de pakken gaan neerzitten en het maar op een beloop laten. We kunnen de controle nemen over onze situatie door juist dan op onze knieën te gaan.

Gebed is geen methode, gebed is niet even wat prevelen. Gebed gaat diep, zoals Hanna daar in de tempel stond met al haar verdriet alsof het leek dat ze dronken, was zo moeten wij ook voor de Vader komen. Hoe vaak denken wij niet aan wat wij op ons brood willen doen als we het Onze Vader aan het bidden zijn?

Er is geen verlangen naar gebed in ons leven omdat het niets voorstelt. Het is slechts het openen van een vergadering, of het afsluiten van een dag. We vertellen God wat wij kwijt willen en daarna is het amen. De discipelen begrijpen niet wat gebed betekent voor Jezus en daarom kan Jezus niet begrijpen dat ze daar van verdriet liggen te slapen.

Hoe kunnen wij slapen, hoe kunnen wij ons neerleggen bij het verdriet? We kunnen de situatie onder controle brengen door het voor de troon van God neer te leggen. Door met Hem te praten kunnen we weten wat Zijn verlangen is. En dan zullen we net als Jezus kunnen gaan, de weg die de Vader voor ons voorbereidt heeft. Hoe moeilijk het ook is, wij weten dat we alles voor Zijn troon hebben gelegd.

Begrijpen we waarom Jezus niet kan begrijpen dat de discipelen slapen van verdriet? Begrijpen we werkelijk dat gebed niet wat woorden zijn, maar een moment waarop we voor de troon van de Vader staan? We moeten onszelf inbeelden dat we voor Zijn troon staan als we de woorden uitten. Want dat is waar we horen te zijn als we beginnen met ‘Onze Vader die in de hemelen zijt…’

This entry was posted in 42 Lukas. Bookmark the permalink.