Naar Macedonië

Handelingen 16

9 En Paulus kreeg ‘s nachts een visioen te zien: er stond een Macedonische man, die hem dringend vroeg: Kom over naar Macedonië en help ons! 10 Toen hij nu dit visioen gezien had, probeerden wij meteen naar Macedonië te reizen, omdat wij eruit opmaakten dat de Heere ons geroepen had aan hen het Evangelie te verkondigen. (Handelingen 16:9-10)

Waarom niet vandaag de dag? Waarom krijgen wij geen visioenen meer? Is de tijd voorbij of is er een andere reden? Het antwoord zit hem ook in deze verzen.

Als we onze kinderen proberen te corrigeren dan luisteren ze niet altijd. Op een gegeven moment als er helemaal niet meer wordt geluisterd dan zien we geen reden meer om wat te vertellen. Het wordt dan alleen nog maar ervaren als gezeur en dat heeft geen enkele zin. En God is geen zeur, wij hebben altijd een keuze om te luisteren en als we willen horen, dan zal God spreken.

En zo staat Paulus in het leven, hij wil luisteren naar God. En dat kunnen we zien aan zijn reactie, want na het visioen proberen ze onmiddellijk naar Macedonië te reizen. Ze staan niet even te dubben, ze zoeken niet naar een excuus, ook twijfelt Paulus geen moment aan het visioen. En dat laat heel duidelijk zien dat ze elk woord dat God spreekt in hun leven serieus nemen.

En met zo’n houding is het God die wil spreken, Hij wil hen de juiste weg ophelpen. En dat is waar ons probleem ligt. Er is geen moment in onze kerkdienst die open staat voor het Woord dat God vandaag wil spreken. En er zijn slechts enkelen die in hun privé tijd open staan voor de woorden van God.

Het vraagt om een hart dat open staat voor een visioen of een droom van God. Het vraagt om een verlangen naar de leiding van God in ons leven. En niet alleen dat, het vraagt ook om een gehoorzaamheid op het moment dat we het horen. En dat is het probleem vandaag de dag, we zien dit niet als de praktijk van ons leven. En daar hebben we geloof voor nodig, een oprecht verlangen naar de Geestelijke gaven die God ons wil geven.

This entry was posted in 44 Handelingen. Bookmark the permalink.